دو مشت گِل در دست بگیر ،
تا آنجا که میتوانی بهم بیامیزشان ،
از مشتی از آن تندیس من ،
و از مشتی دیگر تندیس خود ،
اکنون بی درنگ تندیس ها را خرد کن،
دوباره بهم بیامیزشان ،
از نو هر دو را بیافرین ،
یکی به شکل تو ،
و دیگری به شکل من ،
گِل من گِل توست ،
و گِل تو گِل من.

********************
عشق ،
رنج را سالها بر می تابد و باز مهربان است ؛
عشق ، رشک نمی برد ؛
عشق ، فخر نمی فروشد؛
اهل تظاهر نیست ؛
از خشونت بیزار است ،
سودخود نمی جوید ،
تحریک نمی کند ، بدخواه نیست ؛
نه از پلشتی
که از حقیقت شاد می شود؛
همه چیز را تحمل میکند ، همه چیز را باور دارد ،
به همه چیز امیدوار است و همه چیز را به جان میخرد.
عشق شکست ناپذیر است.

***************************
عشق والاترین موهبت زندگی است
عاشق بودن
تجریه تمامی احساسات بیرون از عشق
و از نو بازگشت به عشق است.
عاشق بودن
تحمل رنج و درد
و توانایی غلبه و از یاد بردن این رنج و درد است.
عاشق بودن
همان است که بدانی دیگری کامل نیست.
بتوانی بخش هایی که دوست میداری تاکید کنی و
شادمانه هر دو را بپذیری.
عاشق بودن
بر پا ساختن ستونهای استوار بر بنای احساسات است
ولی جایی برای تغییر بگذار
چون
داشتن احساس یکسان در تمام عمر
جایی برای رشد ، تجریه و آموختن نمیگذارد.

*****************************

عاشق بودن
توانمند بودن در پذیرفتن ایده ها و واقعیت های نو است
دانستن آن است که دیگری نیز آنچه که بوده باقی نمی ماند
و تغییر آرام آرام او را دگرگون می کند.
عاشق بودن
بخشیدن تا سر حد فقر است
والاترین هدیه ها بین دوستان
اعتماد است و درک متقابل
ایندو و ارمغان عشق اند .
عشق ایثار چیزی بیش از تمامی خود است ،
تنها در طلب لبخندی کوچک.
عاشق بودن
دیدن نه تنها با چشم که با دل است
پرورش بینشی در ژرفای احساس خود و دیگری است
داشتن درکی نیکو از پیوند میان دو انسان است.
عاشق بودن
فدا کردن خود به تمامی است
آماده تا بگویی:
” اینک من و
دوستت دارم بسیار و بسیار ،
ندای تمامی وجودم ”
نه اینکه هر دم به رنگی در آیی و هر روز
نوایی دگر ساز کنی تا پذیرفته شوی
بلکه چنان تغییر کنی تا نور خوبیها
ظلمت کمبودهایت را بپوشاند.

نوشته شده در پنج شنبه 90/6/17ساعت 11:4 صبح توسط محسن آتیش نظرات ( ) | |